Czyżby udało się wreszcie

zerwać z wiszącą nade mną klątwą, która nie pozwalała mi skończyć żadnego dotąd zaczętego swetra ?
Eksperymentalny , ze starożytnej i bardzo rustykalnej mieszanki wełny, jedwabiu i lnu , pierwszy robiony od góry, właściwie bez projektu i wyliczanek, ale skończony :)
Nawet z grubsza pasuje na mnie, mimo że całkowicie rozminął się z zamysłem, który pojawił się w trakcie dziergania- miał być małym , krótkim, letnim sweterkiem do spódnicy, a po namoczeniu i wysuszeniu okazał się być długaśnym, obszernym swetrem- narzutką...
O dziwo, niespecjalna w robocie włóczka po wypraniu jest fantastyczna w dotyku , jeśli okaże się, że w noszeniu jest równie przyjemna, to może pokuszę się o sprucie swetrzyska i zrobienie takiego, jaki mi się marzył :) Na razie zostaje taki, jaki jest.
Na jego przykładzie widzę, ile się jeszcze muszę nauczyć, ale też , że wszystko jest dla ludzi i może swetry też będę umiała robić ? Długa i wyboista droga przede mną , ale pierwszy krok zrobiony :)

W ogródku zakwitły lilie, niesamowite są z tym swoim bezwstydnym przepychem , nie mają też sobie równych , jeśli wziąć pod uwagę trwałość kwiatów.

Wciąż jeszcze kwitną liliowce, słoneczniczki szorstkie, róże .

A ze zdobycznymi porzeczkami i jagodami powstało to:

Jagodzianki piekłam pierwszy raz i sprzyjało mi szczęście debiutanta (zazwyczaj pierwszy raz robione ciasta wychodzą mi znakomicie, potem bywa różnie...) i z całym przekonaniem polecam ten przepis. Są rewelacyjne ! Dałam trochę więcej jagód do środka, oprócz łyżki mąki ziemniaczanej do nadzienia dołożyłam łyżkę tartej bułki, a bułeczki przed pieczeniem posmarowałam mlekiem. Pychotki !
Chyba jednak tego swetra nie będę przerabiać na mniejszy...